Εκδήλωση για τα 100 Χρόνια της Απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης του 1ου Δημοτικού Σχολείου Κυμίνων

Την Παρασκευή 9.11.12 ολοκληρώθηκε το αφιέρωμα του σχολείου μας για τα 100 χρόνια απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από τον Τουρκικό ζυγό. Από τις αρχές του σχολικού έτους 2012-13 όλοι οι εκπαιδευτικοί με τις τάξεις τους, αξιοποιώντας τις διδακτικές ώρες για την ευέλικτη διαχείριση του χρόνου και τις ώρες για Τοπική Ιστορία ασχολήθηκαν με το θέμα αυτό πραγματοποιώντας τις αποφάσεις της πρώτης συνεδρίασης του Συλλόγου Διδασκόντων, έτσι όπως διατυπώθηκαν στο βιβλίο πράξεων του Συλλόγου Διδασκόντων.

Οι μαθητές/τριες ανέτρεξαν στις πηγές της ιστορίας, άκουσαν  μνήμες και θύμισες από τους παππούδες, έκαναν χειροτεχνίες, επισκέφτηκαν το Μουσείο Βαλκανικών Πολέμων στη Γέφυρα του Ν. Θεσσαλονίκης και τέλος, η Ε’ και Στ’ τάξεις προετοίμασαν την εκδήλωση αυτή.

Η εκδήλωση οργανώθηκε από τη διευθύντρια του σχολείου κ. Παναγιώτα Παπαγεωργίου με την ενεργό συμμετοχή των εκπαιδευτικών Αναστασόπουλο Εμμανουήλ, Γαρίτση Ιωάννη και Μιχοπούλου Πολυξένη.

Η χορωδία τραγούδησε τα τραγούδια: Η Γη των Μακεδόνων, Μακεδονία, Ο Διγενής, Περνάει ο Στρατός, Η Ελλάδα Ποτέ Δεν Πεθαίνει.

Ο κ. Αναστασόπουλος Εμμανουήλ με τον κ. Γαρίτση Ιωάννη έκαναν την ιστορική αναδρομή που ήταν εμπεριστατωμένη και ζωντάνεψε τις μέρες εκείνες (προσθέτουμε το power point).

Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν:

Εκπροσωπώντας το Δήμο Δέλτα, απηύθυνε χαιρετισμό ο κ. Μυλώσης Νικόλαος

Ο Διευθυντής του Γυμνασίου Αξιού κ. Κουκουρίκης Κωνσταντίνος

Εκ μέρους της Εκκλησίας ο Πατήρ Θωμάς

Η Διευθύντρια του ΓΕΛ Αξιού κ. Μαρκούδη Ρίτα και

Μεγάλος αριθμός γονέων και παππούδων των μαθητών και μαθητριών του σχολείου.

Κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο πρώην Λυκειάρχης κ. Σταμάτης Κωνσταντίνος, ο οποίος μας εξιστόρησε με αμεσότητα και γλαφυρότητα βήμα-βήμα όλα τα συμβάντα και παραλειπόμενα των ημερών πριν τη θριαμβευτική είσοδο του ελληνικού στρατού στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Το ιδιαίτερο της ομιλίας του ήταν η παράθεση γεγονότων που έλαβαν χώρα στην περιοχή του Αξιού που περνά από τα Κύμινα και τη Χαλάστρα. Η ανυπαρξία γεφυρών έκανε τους ντόπιους να δραστηριοποιηθούν και με δύναμη ψυχής να βοηθήσουν στο δύσκολο έργο της σύνδεσης με γέφυρα του ποταμού Αξιού ώστε να περάσει ο στρατός και τα πολεμοφόδια. Κάτω από τις διαταγές του Νταλιγκάρου, που έγινε «βασιλιάς» για 48 ώρες, δέθηκαν οι πλάβες και πάνω τους καρφώθηκαν πόρτες, πατζούρια και ό, τι ξύλινο προσφέρθηκε από τα σπίτια των κατοίκων των χωριών μας.

Συγκινητικές στιγμές φώτισαν τα πρόσωπα όλων μας γιατί η ιστορία ξεδιπλωνόταν μπροστά μας και μας έκανε να ριγούμε από ενθουσιασμό και περηφάνια.

Τα κορίτσια της Στ’ τάξης με την καθοδήγηση της γυμνάστριας κ. Μιχοπούλου Πολυξένης δραματοποίησαν και χόρεψαν με καμάρι το τραγούδι Μακεδονία. Και η εκδήλωση συνεχίστηκε με μακεδονικούς χορούς από τις λυγερές μαθήτριες ενώ πίσω τους στην οθόνη προβολής κυμάτιζε περήφανα η ελληνική σημαία που εδώ και 100 χρόνια σκεπάζει και προστατεύει τη Μακεδονία.

Για να δείτε το project και τις φωτογραφίες της εκδήλωσης κάντε ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Τοπική Εκπαιδευτική Ιστορία : Οι δάσκαλοι της Μακεδονίας μιλούν για τα Σχολεία τους Από την ίδρυσή τους μέχρι το 1940

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ & ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ

ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ)

ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

ΜΠΑΓΙΩΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ (ΔΑΣΚΑΛΟΙ)

1ΟΥ ΔΗΜ. ΣΧΟΛ. ΚΥΜΙΝΩΝ Δ. ΑΞΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΘΕΜΑ : «ΤΟΠΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ :

ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΟΥΣ

Από τη ίδρυσή τους μέχρι το 1940»

ΟΡΓΑΝΩΣΗ

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ

ΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟ « ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ »

ΣΑΒΒΑΤΟ 11 - ΚΥΡΙΑΚΗ  12.11.06.

ΠΥΡΓΟΣ  ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ  ΣΧΟΛΗΣ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ

ΕΙΣΗΓΗΣΗ  ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

1^ο Δημοτικό Σχολείο Κυμίνων – Δ. Αξιού

θέμα : «Τοπική Εκπαιδευτική Ιστορία :

Οι δάσκαλοι της Μακεδονίας μιλούν για τα Σχολεία τους από την ίδρυσή τους μέχρι το 1940»

Παιδαγ. Ομάδα: Παπαγεωργίου Παναγιώτα (Δ/ντρια),

Αναστασόπουλος Εμμανουήλ,

Μπαγιώκης Θεόδωρος (δάσκαλοι).

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΕΠΟΧΗΣ -  ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

                Σχολείο στις Γιουντσίδες όπως ονομαζόταν επί Τουρκοκρατίας τα Κύμινα (από την τουρκική λέξη γιουντζές που σημαίνει τριφύλλι), ως επίσημη αρχή ή υπηρεσία δεν υπήρχε. Λειτουργούσαν σποραδικά μόνο τάξεις, μ’ ένα δάσκαλο που δίδασκε κατ’ οίκον σύμφωνα με αφηγήσεις. Ένας δάσκαλος που αναφέρεται το 1890 ήταν ο Κωνσταντίνος Ιωαννίδης.

Μετά τη συνθήκη των Παρισίων το 1856, προβλεπόταν ανεξιθρησκεία για όλους τους υπηκόους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Όλα τα χωριά της περιοχής ήταν τσιφλίκια, εκτός από την Κουλιακιά (σημερινή Χαλάστρα), τη Βαλμάδα (σημερινό Ανατολικό) και τη Γιουντσίδα (σημερινά Κύμινα) που ήταν αυτόνομα, ανήκαν δηλ. διοικητικά στο Πατριαρχείο και είχαν αυτοδιοίκηση και λόγω ελονοσίας. Έτσι άρχισαν να ιδρύονται εξαιτίας της αυτονομίας και σχολεία με προνόμια, επίσημα δηλ. που ανήκαν επίσης στο Πατριαρχείο. 

                Για το 1902 αναφέρεται λειτουργία σχολείου στη Γιουντσίδα και τ’ ακόλουθα στοιχεία φοίτησης μαθητών στο σχολείο από τα αρχεία του Πατριαρχείου: Δυτικό Βιλαέτι Θεσσαλονίκης 2 σχολεία, σχολείο Γιουντσίδας 2 δάσκαλοι, μαθητές 116, Αγόρια 57, κορίτσια 59, ετήσια δαπάνη σχολείου 920 Γαλλικά φράγκα. Δάσκαλος για εκείνη την περίοδο αναφέρεται ο Μανόλης Αγγελίδης. Πότε ιδρύθηκε το σχολείο, σε ποιο σημείο λειτουργούσε, με ποιες συνθήκες, δεν έχουμε άλλες πληροφορίες.

 Από το 1870 όμως, απ’ την Εξαρχία της Βουλγαρίας με τη συνοδεία κομιτατζήδων  εστάλησαν Βούλγαροι παπάδες και δάσκαλοι στην περιοχή, οι οποίοι ίδρυσαν επίσημα εκκλησία και σχολείο και δίδασκαν τη βουλγαρική γλώσσα (με την έγκριση των αρχών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας προφανώς). Μάλιστα έχτισαν γρήγορα για τα δυο κτίρια  και ξύλινα οικήματα. Η Εξαρχία για την εδραίωσή της εκμεταλλεύτηκε και τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου το 1878. Τα οικήματα αυτά λειτούργησαν ως το 1908.

                Το πρώτο επίσημο διδακτήριο του Σχολείου των Κυμίνων χτίστηκε το 1914 μετά την απελευθέρωση. Το οικόπεδο του διδακτηρίου αυτού δωρήθηκε στη Σχολική Επιτροπή (της εποχής) το 1913 από την κ. Καλούση Χριστίνα και βρίσκεται στον κεντρικό δρόμο λίγα μέτρα πριν την πλατεία του χωριού. Ήταν ένα μονώροφο κτίριο με δυο αίθουσες, μία για το Νηπιαγωγείο και μία για τη συνδιδασκαλία των Α΄ & Β΄ τάξεων. Οι υπόλοιπες τάξεις στεγάζονταν σε δεύτερο κτίριο που υπήρχε, και βρισκόταν στο χώρο που βρίσκεται σήμερα η εκκλησία του χωριού. Αυτό το κτίριο ήταν ξύλινο και διώροφο. Μία αίθουσα ήταν στο ισόγειο για τις Γ΄& Δ΄  τάξεις και μία στον 1^ο όροφο για τις Ε΄ & ΣΤ΄. Όταν τα επόμενα χρόνια κατεδαφίστηκε το σχολείο, αυτό το οικόπεδο πέρασε στην κυριότητα της εκκλησίας.

                Στο παλιό αυτό διδακτήριο που αναφέραμε, έμαθαν τα πρώτα γράμματα πολλοί μαθητές και μαθήτριες της Γιουντσίδας. Τα μαθήματα ξεκινούσαν και τότε στις 8 το πρωί και τελείωναν γύρω στις 12. Ένας δάσκαλος δίδασκε όλα τα μαθήματα. Οι δάσκαλοι και τότε οργάνωναν γιορτές για τα Χριστούγεννα και την 25^η Μαρτίου. (Το ΟΧΙ δεν το είχαν πει ακόμα οι Έλληνες, κι έτσι δεν υπήρχε 28^η Οκτωβρίου).

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

                Ενώ στην Α΄ τάξη εγγράφονταν πολλοί μαθητές, απολυτήριο έπαιρναν πολύ λίγοι. Στην πορεία της φοίτησής τους σταματούσαν εξαιτίας των δυσκολιών που αντιμετώπιζαν κυρίως στην Ελληνική γλώσσα, αφού όπως αναφέραμε οι εξαρχικοί είχαν επιβάλλει τη βουλγαρική. Επίσης πολλοί γονείς δεν έστελναν τα παιδιά τους στο σχολείο, γιατί τα χρησιμοποιούσαν στις δουλειές των χωραφιών ή για τη βοσκή ζώων που εξέτρεφαν.

 Πρώτος Δ/ντής ήταν  ο Κυριάκος Δογάνης το 1914, (Δ-2,3) ενώ ακολούθησαν οι κ.Π. Αμάραντος, Ν. Αποστόλου, Γ. Συμβουλίδης. Ν’ αναφέρουμε ότι επί θητείας Γ. Συμβουλίδη κατά το σχολικό έτος 1926-27, ο συγκεκριμένος δάσκαλος άλλαξε και την ονομασία του χωριού από Γιουντσίδες σε Κύμινα, με την αλλαγή των τοπονυμίων που έγινε από το ελληνικό κράτος. Ονόμασε το χωριό Κύμινα, από τα Κύμινα της Μ. Ασίας, της περιοχής του Πόντου που καταγόταν. (Δ-4,5,6)

Οι μαθητές στο τέλος της χρονιάς έπαιρναν τα ενδεικτικά τους με αριθμητική βαθμολογία από το 5 – 10. (Δ-7,8)

Τη Δευτέρα το πρωί, την «τιμητική» είχαν οι μαθητές που δεν είχαν πάει στην εκκλησία. Σε κάθε τάξη, ο αριθμός των παιδιών ήταν μεγάλος. Συνήθως 50 – 55 παιδιά. Το σχολείο φυσικά τότε λειτουργούσε και τα Σάββατα. Τα θρανία ήταν ολόκληρα από ξύλο, είχαν σκούρο πράσινο χρώμα και είχαν  ενσωματωμένο το κάθισμα. Τα παιδιά καθόταν επίσης δυο – δυο όπως σήμερα, ή ανά τρία αν ο αριθμός ήταν μεγάλος. Η ενδυμασία ιδίως των κοριτσιών ήταν συγκεκριμένη. Στην έδρα του δασκάλου, δέσποζε το απαραίτητο «εργαλείο μάθησης» η βέργα, από ξύλο αλμυρόδεντρου ή επονομαζόμενης βρεζιάς.

Το 1937, οι μαθητές των Ε΄& ΣΤ΄ τάξεων, πραγματοποίησαν την πρώτη διήμερη εκδρομή τους στη Θεσ/νίκη, πρωτοποριακό εγχείρημα για την εποχή. Συνοδευόμενοι από το δάσκαλό τους κ. Αποστόλου, διανυκτέρευσαν στην πόλη. Στο διάστημα αυτό επισκέφτηκαν πολλά αξιοθέατα της πόλης: Το αεροδρόμιο, το ναό της Αγίας Σοφίας, το Λευκό Πύργο και την παραλία, τα κάστρα κ.α. Όπως μας ανέφερε παλιός μαθητής που συμμετείχε σ’ αυτήν, στην Καμάρα επί της οδού Εγνατίας υπήρχε και τότε (όπως και σήμερα) το βιβλιοπωλείο Παπαχρήστου. Αγόρασε λοιπόν από κει την πρώτη του δερμάτινη μπάλα και η χαρά του ήταν απερίγραπτη.

Οι μαθητές αυτοί το 1937, ήταν και οι τελευταίοι που φοίτησαν στο πρώτο διδακτήριο.

                Το κτίριο αυτό ήταν ξύλινο, μικρό, παλιό και γκρεμίστηκε. Μάλιστα όταν κάποια στιγμή ήρθε Επιτροπή από το Υπουργείο Παιδείας να εξετάσει το κτίριο και δεν το βρήκε, ο τότε Πρόεδρος της Κοινότητας απάντησε σοβαρά ότι «το σχολείο ήταν ανισόρροπο», θέλοντας να πει ετοιμόρροπο. Έτσι το επόμενο έτος (1938), εγκαινιάστηκε και ξεκίνησε να χτίζεται νέο διδακτήριο.

Το νέο Σχολείο βρίσκεται στο κέντρο του χωριού, στο δυτικό μέρος της πλατείας και είναι αυτό που στεγάζεται και λειτουργεί σήμερα το 1^ο Δημ. Σχολ. Κυμίνων. Έχει συνολική έκταση 2.747 τ.μ. και δωρήθηκε στη Σχολική Επιτροπή  από την Κοινότητα Κυμίνων. Χτίστηκε επίσης εξ’ ολοκλήρου με δαπάνες της Κοινότητας. Το ισόγειο με 3 αίθουσες και γραφείο, τελείωσε το επόμενο κιόλας έτος 1939. Ο 1^ος  όροφος με άλλες 3 αίθουσες και γραφείο,  τελείωσε το 1953. Η σκεπή κατασκευάστηκε με τα υλικά της αρχικής του ισογείου, που είχαν φυλαχτεί γι αυτό το σκοπό.

                Τα θεμέλια του νέου κτιρίου ήταν αρκετά ψηλά. Αυτό δε φαίνεται καθόλου σήμερα, γιατί η αυλή μπαζώθηκε αρκετές φορές. Η κεντρική είσοδος είναι σχεδόν στο μέσο του κτιρίου, ενώ έχει και πίσω είσοδο. Κάθε αίθουσα έχει 3 μεγάλα παράθυρα, ενώ οι Α΄ και ΣΤ΄ τάξεις έχουν ακόμα ένα παράθυρο ανατολικά του κτιρίου.

                 

ΜΝΗΜΕΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική,

το σπίτι φτωχικό, στις αμμουδιές του Ομήρου,

μονάχη έγνοια η γλώσσα μου

στις αμμουδιές του Ομήρου…» λέει ο ποιητής.

            Για ένα πρωτάκι όμως, ένα παιδί που «μετρούσε τ’ άστρα» το 1969, δεν υπήρχε γλώσσα επικοινωνίας με ένα πολύ προσφιλές του πρόσωπο, τη γιαγιά του. Την εποχή που στην άλλη άκρη του ωκεανού μετρούσαν όχι τ’ άστρα, αλλά μετρούσαν με τα βήματά τους το φεγγάρι, που ο αστροναύτης έλεγε λόγια σοφά για την περπατησιά του την πρωτόγνωρη (που ήταν το μικρό βήμα ενός ανθρώπου αλλά ένα μεγάλο για την ανθρωπότητα), το πρωτάκι που άρχιζε να καταλαβαίνει τον κόσμο, δεν μπορούσε να συνεννοηθεί με τη γιαγιά του. Η γιαγιά του είχε γεννηθεί το 1894. Δεν είχε όμως μόνη έγνοια της τη γλώσσα όπως ο ποιητής. Κοριτσόπουλο πήγε σχολείο σ’ εποχές γεμάτες αίματα. Δεν ήξερε τι θα πει Ελλάδα, αφού το 1904 ζούσε σε μια αυτοκρατορία που έπνεε τα λοίσθια. Είχε όμως ελληνική ψυχή, όνομα και πίστη, και περίμενε με την οικογένειά της και όλες τις άλλες οικογένειες να περάσει το Ελληνικό (όπως αποκαλούσαν τον ελληνικό στρατό), για να τους απελευθερώσει. Αντί για το Ελληνικό όμως πρόλαβαν κι ήρθανε αλλόγλωσσοι στρατιώτες, μαζί τους και δάσκαλοι εξαρχικοί, που βρέθηκαν να προσφέρουν  «παιδεία» στον τόπο της. Όμως στο σχολείο, παρόλο που είχε ελληνική ψυχή μάθαινε άλλη γλώσσα. Δεν κατάλαβε ότι οι αλλόγλωσσοι δάσκαλοι και στρατιώτες ήθελαν να της πάρουν τη γλώσσα του Ομήρου που μιλούσε στο σπίτι της με την οικογένειά της. Κατάλαβε καλά όμως όταν οι στρατιώτες έπαιρναν τη ζωή απ’ αυτούς που αγωνίζονταν μέσα στη μιζέρια και τα βάσανά τους να κρατήσουν αυτή τη γλώσσα του Ομήρου, γιατί και «τα ονόματά τους που ήταν η ψυχή τους» σύμφωνα μ’ έναν άλλο ποιητή, ήταν ομηρικά : Αθηνά, Λευκοθέα, Σωκράτης, Ηρακλής, Αχιλλέας, Ιδομενέας κλπ.

            Αυτό το κοριτσόπουλο γιαγιά πια, εκείνο το συνηθισμένο γι αυτήν υγρό, γεμάτο κουνούπια καλοκαίρι του 1969, φώναζε το εγγονάκι της στη γλώσσα που της έμαθαν. «Μίλ’ του ντέτι μ’ να μανιάτσκα, σάκας χλέπτσι, σάκας βόντιτσκα;» δηλ. «έλα παιδάκι μου στη γιαγιάκα, θέλεις ψωμάκι, θέλεις νεράκι; » Όχι, μπορεί στη γιαγιά να μην «έδωσαν τη γλώσσα ελληνική», αυτή κράτησε όμως μέσα στην καταιγίδα της Ιστορίας την ελληνική ψυχή της.

                Κι όταν το εγγονάκι της με την παιδική αθωότητα ρώτησε την «τρελή» γιαγιά γιατί μιλάει αυτή τη γλώσσα, εκείνη χαϊδεύοντας στοργικά το κεφάλι του απάντησε σπασμένα στη γλώσσα του Ομήρου, που τόσο πολύ ήθελε να τη μιλάει: «Στο σχολείο μας πήραν με το ζόρι να μάθουμε βουλγάρικα. Μαζί με το δάσκαλο μέσα στην αίθουσα υπήρχε κι ένας στρατιώτης ζωσμένος με φυσέκια κι όπλο».

                Εκεί έμαθε γράμματα η γιαγιά, στο παλιό «ανισόρροπο», ξύλινο σχολείο. Εκεί, «στης Ιστορίας το διάσελο… ».

Οι εισηγητές 

Παπαγεωργίου Παναγιώτα 

Αναστασόπουλος Μανώλης 

Μπαγιώκης Θεόδωρος

(Δ-9, μέχρι τέλος)

* (Δ-1) : Διαφάνεια 1 κλπ

Εργοστάσιο μπισκότων Παπαδοπούλου

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ «ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ»

Οι μαθητές της Δ΄, Ε΄ και ΣΤ΄ του 1^ου Δημοτικού Σχολείου Κυμίνων, στις 27/11/2013, επισκέφτηκαν το εργοστάσιο «Παπαδοπούλου», στο πλαίσιο εκπαιδευτικής επίσκεψης με θέμα τη μεταποίηση, παραγωγή και διάθεση των ελληνικών προϊόντων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Οι μαθητές μας διηγούνται:

“Σήμερα, στην εκδρομή που πήγαμε με τις μεγάλες τάξεις του σχολείου μας, στο εργοστάσιο «Παπαδοπούλου», είδαμε την παραγωγή και την παρασκευή κάθε είδους μπισκότων.

Τα μπισκότα «Παπαδοπούλου» ξεκίνησαν να φτιάχνονται σε εργοστάσιο το 1922 και μέχρι σήμερα συνεχίζουν να φτιάχνουν χιλιάδες μπισκότα.”        

(μαθήτρια της Ε΄τάξης)

“Σήμερα, με το σχολείο μου, επισκεφτήκαμε τη βιομηχανία μπισκότων “Παπαδοπούλου”. Στην αρχή, νόμιζα ότι θα ήταν βαρετά αλλά μόλις μπήκα στο εργοστάσιο άλλαξα γνώμη.

Εντύπωση μου έκαναν οι μεγάλοι φούρνοι, ο τρόπος που ανακατεύεται το ζυμάρι και ο τρόπος που δίνεται το σχήμα στα μπισκότα. Εκεί έμαθα για τη διατροφική αξία των μπισκότων και για τους κανόνες υγιεινής που απαιτούνται, στο χώρο της παραγωγής.

Ήταν μια επίσκεψη που με διασκέδασε πραγματικά και θα μου μείνει αξέχαστη.”

“Η εκδρομή που πήγαμε στα μπισκότα “Παπαδοπούλου” μου άρεσε πολύ γιατί μας έδειξαν πώς να φτιάχνουμε μπισκότα και εμείς, τα υλικά τους, τα μηχανήματα που υπάρχουν σ 'ένα εργοστάσιο και πώς συσκευάζονται τα μπισκότα.

Επίσης μου άρεσαν τα παιχνίδια που παίξαμε με τον “Μπισκοτένιο” και η ιστορία που μας είπε για το μέρος πού πρωτοφτιάχτηκαν τα μπισκότα, πριν γίνουν γνωστά στην Ελλάδα.

Όσα είδαμε με εντυπωσίασαν πάρα πολύ και μου άνοιξαν την όρεξη για μπισκότα!”

(μαθήτρια της Δ΄τάξης). 

Κάλαντα Χριστουγέννων

Τμήμα Ένταξης

Υπό κατασκευή...

Υπό κατασκευή...

Υπό κατασκευή...

Υπό κατασκευή...

Υπό κατασκευή...

Υπό κατασκευή...

Υπό κατασκευή...

Υπό κατασκευή....

Περιβαλλοντικές δράσεις στην αυλή του σχολείου μας

Περιβαλλοντικές δράσεις στην αυλή του σχολείου μας.

Περιβαλλοντικές δράσεις στην αυλή του σχολείου μας from Vasilis Sotiroudas

Εγκαίνια Σχολικής Βιβλιοθήκης 1ου Δημοτικού Σχολείου Κυμίνων

Εγκαίνια Σχολικής Βιβλιοθήκης 1ου Δημοτικού Σχολείου Κυμίνων

Tο χρονικό μιας βιβλιοθήκης

Κάποιος είπε ότι ένα σπίτι χωρίς βιβλιοθήκη είναι σαν ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα. Σκεφτείτε λοιπόν πως θα ήταν ένα σχολείο χωρίς βιβλιοθήκη. Εμείς οι μαθητές του 1ου Δημοτικού Σχολείου Κυμίνων είμαστε από τους τυχερούς που έχουμε βιβλιοθήκη στο σχολείο μας και τώρα που οργανώθηκε κι έχει το δικό της «δωμάτιο» πιστέψτε με, τα παράθυρα της γνώσης έχουν ανοίξει διάπλατα.

Στην αρχή η βιβλιοθήκη μας βρισκόταν σε έναν μικρό χώρο, με τα βιβλία να είναι οργανωμένα ανά τάξεις. Κάθε τάξη είχε το δικό της ράφι. Έτσι για παράδειγμα τα «πρωτάκια» ήξεραν πού είναι το ράφι τους με τα παραμύθια και σίγουρα ένα «εκτάκι» δε θα πλησίαζε εκείνο το ράφι.

Επειδή όμως μια βιβλιοθήκη αποτελεί τον πιο πολύτιμο θησαυρό που σκορπά τα πλούτη του σε όλους, μικρούς και μεγάλους, το σχολείο μου αποφάσισε να οργανώσει την βιβλιοθήκη και να της δώσει την θέση που της αξίζει...

Η μεγάλη ποικιλία των βιβλίων της βιβλιοθήκης μας, οδήγησε στην ανάγκη ταξινόμησής τους σε ποικίλες κατηγορίες, ανάλογα με το περιεχόμενό τους, για να μπορούμε γρήγορα και εύκολα να βρίσκουμε αυτό που μας ενδιαφέρει. Θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. 

Το σύστημα ταξινόμησης που χρησιμοποιούν οι περισσότερες βιβλιοθήκες κι έτσι και η δικιά μας είναι η το λεγόμενο δεκαδικό σύστημα ταξινόμησης Dewey. Ο κύριος Melvil Dewey (1851-1931) ήταν βιβλιοθηκάριος στο κολέγιο Amherst. Το 1876 κυκλοφόρησε το βιβλίο του με το οποίο ανέλυε το σύστημα ταξινόμησης βιβλίων που ο ίδιος επινόησε για βιβλιοθήκες. Το σύστημα λέγεται δεκαδικό γιατί ξεκινά από 10 κύριες κατηγορίες στις οποίες καταχωρούνται όλα τα βιβλία. Αυτές οι 10 κατηγορίες είναι οργανωμένες κατά επιστημονικό κλάδο ή γνωστικό πεδίο. 

Ο κύριος αυτός δηλαδή κατηγοριοποίησε τα βιβλία ανάλογα με το θέμα τους. Χώρισε όλη την ανθρώπινη γνώση σε 10 μεγάλες κατηγορίες – ομάδες. Κάθε ομάδα έχει το δικό της τίτλο και αντιπροσωπεύεται από τρεις αριθμούς :

100 – Φιλοσοφία

200 – Θρησκεία

300 – Κοινωνικές Επιστήμες 

400 – Γλώσσα 

500 – Φυσικές Επιστήμες 

600 – Εφαρμοσμένες Επιστήμες 

700 – Καλές Τέχνες 

800 – Λογοτεχνία

900 – Γεωγραφία – Ιστορία

Ο Dewey ήξερε ότι δεν μπορούσε να σκεφτεί τα πάντα κι έτσι δημιούργησε και μια κατηγορία για θέματα πουν δε μπόρεσε να σκεφτεί ή που ακόμη δεν είχαν ανακαλυφθεί (000 – Γενικά περιοδικά, εγκυκλοπαίδειες, σπάνια βιβλία κ.τ.λ.).

Κάθε μια από αυτές τις κύριες κατηγορίες χωρίζεται σε 10 διαιρέσεις και κάθε διαίρεση σε 10 τμήματα, κάνοντας ακόμη ποιο συγκεκριμένη την περιγραφή του περιεχομένου του βιβλίου. 

Για τα ελληνικά βιβλία υπάρχουν και άλλες κατηγορίες, οι οποίες συμβολίζονται με τα αρχικά τους γράμματα όπως π.χ. Μ – μυθιστορήματα, ΞΠ – ξένα παραμύθια, ΕΠ – ελληνικά παραμύθια, ΞΛ – ξένη λογοτεχνία, Δ – διηγήματα, ΕΙ – εικονογραφημένες ιστορίες κ.α. 

Έτσι λοιπόν, οι δάσκαλοί μας αφιέρωσαν αρκετό χρόνο κοιτάζοντας ένα ένα βιβλίο και το τοποθέτησαν στην αντίστοιχη κατηγορία, βάζοντας στη ράχη του, τους αριθμούς ή τα αρχικά αυτής της κατηγορίας όπως επίσης και τα τρία αρχικά γράμματα του επωνύμου του συγγραφές, του μεταφραστή ή του εκδοτικού οίκου. Κάθε βιβλίο λοιπόν απέκτησε την ταυτότητά του και μαζί με τα άλλα της ίδιας κατηγορίας δημιούργησαν τη δική τους ομάδα. 

Το βιβλία μας λοιπόν καταγράφηκαν ανά κατηγορίες με βάση το περιεχόμενο τους. Έτσι λοιπόν, ο Ιούλιος Βερν βρήκε τη θέση του στην Ξένη Λογοτεχνία παρέα με τον Μικρό Πρίγκιπα του Εξυπερύ, ο κύριος Τριβιζάς ξεκουράζεται στα Ελληνικά Παραμύθια, οι ποιητές μας βρίσκονται όλοι μαζί στον χώρο της ποίησης, όλες οι απορίες που μπορεί να έχουμε κρύβονται στην κατηγορία της γνώσης, ο Αριστοφάνης βρήκε τη θέση του στην κατηγορία της Σάτιρας κι αν θέλω να μάθω για τον Κολοκοτρώνη και τους άλλους ήρωες, θα πάω στην κατηγορία της Ελληνικής Επανάστασης. Και πάει λέγοντας….

Το πιο όμορφο όμως ήταν ότι η βιβλιοθήκη μας απέκτησε το δικό της δωμάτιο, που είναι μεγάλο και μπορούμε να πάμε εκεί και να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας στον υπέροχο κόσμο των βιβλίων. Οι τοίχοι βάφτηκαν με ωραία χρώματα, τοποθετήθηκε μοκέτα στο πάτωμα κάνοντας το χώρο ζεστό και φιλόξενο και στόρια στα παράθυρα. 

Τοποθετήθηκαν ράφια στους τοίχους και το κάθε ράφι έχει πάνω του το καρτελάκι με την κατηγορία των βιβλίων. Έτσι τώρα ξέρω ακριβώς πού να ψάξω όταν θέλω να βρω κάτι συγκεκριμένο που με ενδιαφέρει. Έτσι για παράδειγμα στο ράφι 1 βρίσκονται όλες οι εγκυκλοπαίδειες, στο ράφι 2 τα διηγήματα και η ποίηση, στο ράφι 3 τα μυθιστορήματα κ.ο.κ. 

Τι πιο ωραίο να μπορώ αμέσως να βρίσκω αυτό που θέλω και να ξεδιψάω στην πηγή της γνώσης. 

Είμαι πολύ χαρούμενος που το σχολείο μου έχει έναν τέτοιο χώρο. Τώρα μπορώ να μπαίνω στην βιβλιοθήκη και να ταξιδεύω στον κόσμο των βιβλίων καλλιεργώντας το πνεύμα και τη φαντασία μου. 

Γιατί….αν τα πουλιά έχουν φτερά, τα παιδιά έχουν βιβλία…. 

Ο σύλλογος Διδασκόντων με πράξη του αποφάσισε ομόφωνα να την ονομάσει με το όνομα του πολυγραφότατου συγγραφέα και δασκάλου Χάρη Σακελλαρίου.

Χάρης Σακελλαρίου

Ο Χάρης Σακελλαρίου γεννήθηκε στο Θαυμακό Φθιώτιδας το 1923. 

Σπούδασε Παιδαγωγικά και Φιλολογία και μετεκπαιδεύτηκε στη Γαλλία στη σύγχρονη Λογοτεχνία και τη Σημειολογία. 

Ασχολήθηκε με όλα τα είδη του λόγου, δημοσίευσε γύρω στα 35 βιβλία για ενηλίκους και πάνω από 40 για παιδιά και για νέους. Έχει βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών, το Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός», το Υπουργείο Παιδείας, τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών και σε διεθνείς διαγωνισμούς. Διευθύνει τα περιοδικά «Νεοελληνικός Λόγος» και «Επιθεώρηση Παιδικής Λογοτεχνίας». Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως στέλεχος της ΕΠΟΝ. Από τα αντιπροσωπευτικότερα βιβλία του είναι τα «Ιστορία της Παιδικής Λογοτεχνίας», «Σημειολογία και Γλωσσολογία», «Σχολές και ρεύματα στη νεοελληνική λογοτεχνία», «Το παραμύθι χτες και σήμερα», «Τρία παιδιά χαμένα στο διάστημα», «Παραμύθια του γερο-Αβραάμ» κ.ά. Είναι συντάκτης λεξικών γλωσσικής παιδείας κι έχει ανθολογήσει ποίηση και διηγήματα για παιδιά και νέους.

Ο πολυγραφότατος συγγραφέας Χάρης Σακελλαρίου ο οποίος ασχολήθηκε με όλα τα είδη του γραπτού λόγου, είχε ανθρωπιστικές και σοσιαλιστικές ιδέες που εδραιώθηκαν μέσα στο καμίνι της Εθνικής Αντίστασης. Ιδιαίτερα στα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας, κοντά στον μεγάλο παιδαγωγό Μιχ. Παπαμαύρο, με τον οποίο συνεργάστηκε για το Αναγνωστικό της ΠΕΕΑ των Ε’ – ΣΤ’ τάξεων «Ελεύθερη Ελλάδα», όπου δημοσιεύτηκαν κείμενά του, και τον οποίο είχε καθηγητή, όπως και τον Κώστα Σωτηρίου στο «Παιδαγωγικό Φροντιστήριο» της ΠΕΕΑ στο Καρπενήσι και μετά στο Τροβάτο της Ευρυτανίας. 

Συνέχισε τις σπουδές του , μετά την απελευθέρωση, και από το 1951 έως το 1986 , υπηρέτησε ως δάσκαλος , διευθυντής σχολείων, επιθεωρητής, σχολικός σύμβουλος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, ειδικός συνεργάτης του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και μέλος επιτροπών για τη σύνταξη των προγραμμάτων των γλωσσικών μαθημάτων και των αντιστοίχων βιβλίων « Η Γλώσσα μου». Βραβεύτηκε από το ΥΠΕΠΘ , την Ακαδημία Αθηνών και λογοτεχνικούς φορείς. Το βιβλίο του για παιδιά «Το θυμωμένο ποτάμι» , περιλήφθηκε στο διεθνή τιμητικό πίνακα της IBBY. 

Αποφασίσαμε λοιπόν, μετά από πολλή σκέψη κι εμείς οι δάσκαλοι μας, να δώσουμε το όνομά του στην Κεντρική Βιβλιοθήκη μας και μ’ αυτόν τον τρόπο να τον τιμήσουμε για το έργο και την προσφορά του. 

Στην βιβλιοθήκη του Σχολείου μας υπάρχουν τα παρακάτω βιβλία που μας τα έχει χαρίσει ο ίδιος.

ΝΕΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ

• ΓΕΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ (Καθαρεύουσας και Δημοτικής) 

• ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

• ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΚΑΙ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΠΟΙΗΣΗ

• Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ 

• ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

• ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΔΑ

• ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ (Δημοτικής)

• Η ΜΑΓΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

• Ο ΤΥΡΑΝΝΟΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ

• ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΧΙΟΝΑΤΗΣ

• ΛΕΞΙΚΟ ΣΥΝΩΝΥΜΩΝ

• Ο ΓΙΓΑΣ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

• ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ Η ΑΡΚΟΥΔΑ

• ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

• ΤΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ

• ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ, ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΦΩΤΩΝ

• ΝΕΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ

• ΤΟ ΚΑΝΟΝΙ

• Ο ΜΙΚΡΟΣ ΔΡΑΠΕΤΗΣ

Το τρέχον Σχολικό Έτος 2011-2012 οι εκπαιδευτικοί του Σχολείου μας ασχοληθήκαν με τα βιβλία της Τριανταφυλλιάς Κατσούλη και συγκεκριμένα τη «Λίτσα η σαρδελίτσα» και «η Νάχα και ο Νάβρα» 

Η Τριανταφυλλιά Τσακμάκη – Κατσούλη είναι η συγγραφέας των παραμυθοσταλίδων που είναι μια μικρή λογοτεχνική ομάδα γεννημένη από την αγάπη της συγγραφέας για τα παιδιά και τα παραμύθια. 

Στόχος αυτής της προσπάθειας είναι η καλλιέργεια της φιλαναγνωσίας , η ψυχαγωγία , η καλλιέργεια της σκέψης και της αξιολογικής κρίσης μέσα από τα μηνύματα που κρύβονται στα παραμύθια και φυσικά η διασκέδαση και η ψυχαγωγία των παιδιών. Για τη συγγραφέα τα παραμύθια των λαών και των εποχών έχουν διπλό ρόλο και είναι διασκεδαστικά και βαθύτατα παιδαγωγικά κι αυτό το δίπτυχο, δίπολο είναι που επιδιώκει η συγγραφέας: να βλέπει βλέπει τα παιδιά ευτυχισμένα και χαμογελαστά. Θέλει, όπως λέει η ίδια, να προσφέρει έναν κόκκο ζάχαρης μέσα από τη γλύκα του παραμυθιού και παρέα με τους ήρωές του να ενεργοποιείται η φαντασία τους και να ζουν παραμυθένια. 


Το υλικό έστειλε ο φίλος δάσκαλος του 1ου Δημοτικού Σχολείου Κυμίνων Γιάννης Γαρίτσης