Εκδήλωση για τα 100 Χρόνια της Απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης του 1ου Δημοτικού Σχολείου Κυμίνων

Την Παρασκευή 9.11.12 ολοκληρώθηκε το αφιέρωμα του σχολείου μας για τα 100 χρόνια απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από τον Τουρκικό ζυγό. Από τις αρχές του σχολικού έτους 2012-13 όλοι οι εκπαιδευτικοί με τις τάξεις τους, αξιοποιώντας τις διδακτικές ώρες για την ευέλικτη διαχείριση του χρόνου και τις ώρες για Τοπική Ιστορία ασχολήθηκαν με το θέμα αυτό πραγματοποιώντας τις αποφάσεις της πρώτης συνεδρίασης του Συλλόγου Διδασκόντων, έτσι όπως διατυπώθηκαν στο βιβλίο πράξεων του Συλλόγου Διδασκόντων.

Οι μαθητές/τριες ανέτρεξαν στις πηγές της ιστορίας, άκουσαν  μνήμες και θύμισες από τους παππούδες, έκαναν χειροτεχνίες, επισκέφτηκαν το Μουσείο Βαλκανικών Πολέμων στη Γέφυρα του Ν. Θεσσαλονίκης και τέλος, η Ε’ και Στ’ τάξεις προετοίμασαν την εκδήλωση αυτή.

Η εκδήλωση οργανώθηκε από τη διευθύντρια του σχολείου κ. Παναγιώτα Παπαγεωργίου με την ενεργό συμμετοχή των εκπαιδευτικών Αναστασόπουλο Εμμανουήλ, Γαρίτση Ιωάννη και Μιχοπούλου Πολυξένη.

Η χορωδία τραγούδησε τα τραγούδια: Η Γη των Μακεδόνων, Μακεδονία, Ο Διγενής, Περνάει ο Στρατός, Η Ελλάδα Ποτέ Δεν Πεθαίνει.

Ο κ. Αναστασόπουλος Εμμανουήλ με τον κ. Γαρίτση Ιωάννη έκαναν την ιστορική αναδρομή που ήταν εμπεριστατωμένη και ζωντάνεψε τις μέρες εκείνες (προσθέτουμε το power point).

Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν:

Εκπροσωπώντας το Δήμο Δέλτα, απηύθυνε χαιρετισμό ο κ. Μυλώσης Νικόλαος

Ο Διευθυντής του Γυμνασίου Αξιού κ. Κουκουρίκης Κωνσταντίνος

Εκ μέρους της Εκκλησίας ο Πατήρ Θωμάς

Η Διευθύντρια του ΓΕΛ Αξιού κ. Μαρκούδη Ρίτα και

Μεγάλος αριθμός γονέων και παππούδων των μαθητών και μαθητριών του σχολείου.

Κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο πρώην Λυκειάρχης κ. Σταμάτης Κωνσταντίνος, ο οποίος μας εξιστόρησε με αμεσότητα και γλαφυρότητα βήμα-βήμα όλα τα συμβάντα και παραλειπόμενα των ημερών πριν τη θριαμβευτική είσοδο του ελληνικού στρατού στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Το ιδιαίτερο της ομιλίας του ήταν η παράθεση γεγονότων που έλαβαν χώρα στην περιοχή του Αξιού που περνά από τα Κύμινα και τη Χαλάστρα. Η ανυπαρξία γεφυρών έκανε τους ντόπιους να δραστηριοποιηθούν και με δύναμη ψυχής να βοηθήσουν στο δύσκολο έργο της σύνδεσης με γέφυρα του ποταμού Αξιού ώστε να περάσει ο στρατός και τα πολεμοφόδια. Κάτω από τις διαταγές του Νταλιγκάρου, που έγινε «βασιλιάς» για 48 ώρες, δέθηκαν οι πλάβες και πάνω τους καρφώθηκαν πόρτες, πατζούρια και ό, τι ξύλινο προσφέρθηκε από τα σπίτια των κατοίκων των χωριών μας.

Συγκινητικές στιγμές φώτισαν τα πρόσωπα όλων μας γιατί η ιστορία ξεδιπλωνόταν μπροστά μας και μας έκανε να ριγούμε από ενθουσιασμό και περηφάνια.

Τα κορίτσια της Στ’ τάξης με την καθοδήγηση της γυμνάστριας κ. Μιχοπούλου Πολυξένης δραματοποίησαν και χόρεψαν με καμάρι το τραγούδι Μακεδονία. Και η εκδήλωση συνεχίστηκε με μακεδονικούς χορούς από τις λυγερές μαθήτριες ενώ πίσω τους στην οθόνη προβολής κυμάτιζε περήφανα η ελληνική σημαία που εδώ και 100 χρόνια σκεπάζει και προστατεύει τη Μακεδονία.

Για να δείτε το project και τις φωτογραφίες της εκδήλωσης κάντε ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Τοπική Εκπαιδευτική Ιστορία : Οι δάσκαλοι της Μακεδονίας μιλούν για τα Σχολεία τους Από την ίδρυσή τους μέχρι το 1940

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ & ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ

ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ)

ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

ΜΠΑΓΙΩΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ (ΔΑΣΚΑΛΟΙ)

1ΟΥ ΔΗΜ. ΣΧΟΛ. ΚΥΜΙΝΩΝ Δ. ΑΞΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΘΕΜΑ : «ΤΟΠΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ :

ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΟΥΣ

Από τη ίδρυσή τους μέχρι το 1940»

ΟΡΓΑΝΩΣΗ

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ

ΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟ « ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ »

ΣΑΒΒΑΤΟ 11 - ΚΥΡΙΑΚΗ  12.11.06.

ΠΥΡΓΟΣ  ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ  ΣΧΟΛΗΣ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ

ΕΙΣΗΓΗΣΗ  ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

1^ο Δημοτικό Σχολείο Κυμίνων – Δ. Αξιού

θέμα : «Τοπική Εκπαιδευτική Ιστορία :

Οι δάσκαλοι της Μακεδονίας μιλούν για τα Σχολεία τους από την ίδρυσή τους μέχρι το 1940»

Παιδαγ. Ομάδα: Παπαγεωργίου Παναγιώτα (Δ/ντρια),

Αναστασόπουλος Εμμανουήλ,

Μπαγιώκης Θεόδωρος (δάσκαλοι).

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΕΠΟΧΗΣ -  ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

                Σχολείο στις Γιουντσίδες όπως ονομαζόταν επί Τουρκοκρατίας τα Κύμινα (από την τουρκική λέξη γιουντζές που σημαίνει τριφύλλι), ως επίσημη αρχή ή υπηρεσία δεν υπήρχε. Λειτουργούσαν σποραδικά μόνο τάξεις, μ’ ένα δάσκαλο που δίδασκε κατ’ οίκον σύμφωνα με αφηγήσεις. Ένας δάσκαλος που αναφέρεται το 1890 ήταν ο Κωνσταντίνος Ιωαννίδης.

Μετά τη συνθήκη των Παρισίων το 1856, προβλεπόταν ανεξιθρησκεία για όλους τους υπηκόους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Όλα τα χωριά της περιοχής ήταν τσιφλίκια, εκτός από την Κουλιακιά (σημερινή Χαλάστρα), τη Βαλμάδα (σημερινό Ανατολικό) και τη Γιουντσίδα (σημερινά Κύμινα) που ήταν αυτόνομα, ανήκαν δηλ. διοικητικά στο Πατριαρχείο και είχαν αυτοδιοίκηση και λόγω ελονοσίας. Έτσι άρχισαν να ιδρύονται εξαιτίας της αυτονομίας και σχολεία με προνόμια, επίσημα δηλ. που ανήκαν επίσης στο Πατριαρχείο. 

                Για το 1902 αναφέρεται λειτουργία σχολείου στη Γιουντσίδα και τ’ ακόλουθα στοιχεία φοίτησης μαθητών στο σχολείο από τα αρχεία του Πατριαρχείου: Δυτικό Βιλαέτι Θεσσαλονίκης 2 σχολεία, σχολείο Γιουντσίδας 2 δάσκαλοι, μαθητές 116, Αγόρια 57, κορίτσια 59, ετήσια δαπάνη σχολείου 920 Γαλλικά φράγκα. Δάσκαλος για εκείνη την περίοδο αναφέρεται ο Μανόλης Αγγελίδης. Πότε ιδρύθηκε το σχολείο, σε ποιο σημείο λειτουργούσε, με ποιες συνθήκες, δεν έχουμε άλλες πληροφορίες.

 Από το 1870 όμως, απ’ την Εξαρχία της Βουλγαρίας με τη συνοδεία κομιτατζήδων  εστάλησαν Βούλγαροι παπάδες και δάσκαλοι στην περιοχή, οι οποίοι ίδρυσαν επίσημα εκκλησία και σχολείο και δίδασκαν τη βουλγαρική γλώσσα (με την έγκριση των αρχών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας προφανώς). Μάλιστα έχτισαν γρήγορα για τα δυο κτίρια  και ξύλινα οικήματα. Η Εξαρχία για την εδραίωσή της εκμεταλλεύτηκε και τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου το 1878. Τα οικήματα αυτά λειτούργησαν ως το 1908.

                Το πρώτο επίσημο διδακτήριο του Σχολείου των Κυμίνων χτίστηκε το 1914 μετά την απελευθέρωση. Το οικόπεδο του διδακτηρίου αυτού δωρήθηκε στη Σχολική Επιτροπή (της εποχής) το 1913 από την κ. Καλούση Χριστίνα και βρίσκεται στον κεντρικό δρόμο λίγα μέτρα πριν την πλατεία του χωριού. Ήταν ένα μονώροφο κτίριο με δυο αίθουσες, μία για το Νηπιαγωγείο και μία για τη συνδιδασκαλία των Α΄ & Β΄ τάξεων. Οι υπόλοιπες τάξεις στεγάζονταν σε δεύτερο κτίριο που υπήρχε, και βρισκόταν στο χώρο που βρίσκεται σήμερα η εκκλησία του χωριού. Αυτό το κτίριο ήταν ξύλινο και διώροφο. Μία αίθουσα ήταν στο ισόγειο για τις Γ΄& Δ΄  τάξεις και μία στον 1^ο όροφο για τις Ε΄ & ΣΤ΄. Όταν τα επόμενα χρόνια κατεδαφίστηκε το σχολείο, αυτό το οικόπεδο πέρασε στην κυριότητα της εκκλησίας.

                Στο παλιό αυτό διδακτήριο που αναφέραμε, έμαθαν τα πρώτα γράμματα πολλοί μαθητές και μαθήτριες της Γιουντσίδας. Τα μαθήματα ξεκινούσαν και τότε στις 8 το πρωί και τελείωναν γύρω στις 12. Ένας δάσκαλος δίδασκε όλα τα μαθήματα. Οι δάσκαλοι και τότε οργάνωναν γιορτές για τα Χριστούγεννα και την 25^η Μαρτίου. (Το ΟΧΙ δεν το είχαν πει ακόμα οι Έλληνες, κι έτσι δεν υπήρχε 28^η Οκτωβρίου).

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

                Ενώ στην Α΄ τάξη εγγράφονταν πολλοί μαθητές, απολυτήριο έπαιρναν πολύ λίγοι. Στην πορεία της φοίτησής τους σταματούσαν εξαιτίας των δυσκολιών που αντιμετώπιζαν κυρίως στην Ελληνική γλώσσα, αφού όπως αναφέραμε οι εξαρχικοί είχαν επιβάλλει τη βουλγαρική. Επίσης πολλοί γονείς δεν έστελναν τα παιδιά τους στο σχολείο, γιατί τα χρησιμοποιούσαν στις δουλειές των χωραφιών ή για τη βοσκή ζώων που εξέτρεφαν.

 Πρώτος Δ/ντής ήταν  ο Κυριάκος Δογάνης το 1914, (Δ-2,3) ενώ ακολούθησαν οι κ.Π. Αμάραντος, Ν. Αποστόλου, Γ. Συμβουλίδης. Ν’ αναφέρουμε ότι επί θητείας Γ. Συμβουλίδη κατά το σχολικό έτος 1926-27, ο συγκεκριμένος δάσκαλος άλλαξε και την ονομασία του χωριού από Γιουντσίδες σε Κύμινα, με την αλλαγή των τοπονυμίων που έγινε από το ελληνικό κράτος. Ονόμασε το χωριό Κύμινα, από τα Κύμινα της Μ. Ασίας, της περιοχής του Πόντου που καταγόταν. (Δ-4,5,6)

Οι μαθητές στο τέλος της χρονιάς έπαιρναν τα ενδεικτικά τους με αριθμητική βαθμολογία από το 5 – 10. (Δ-7,8)

Τη Δευτέρα το πρωί, την «τιμητική» είχαν οι μαθητές που δεν είχαν πάει στην εκκλησία. Σε κάθε τάξη, ο αριθμός των παιδιών ήταν μεγάλος. Συνήθως 50 – 55 παιδιά. Το σχολείο φυσικά τότε λειτουργούσε και τα Σάββατα. Τα θρανία ήταν ολόκληρα από ξύλο, είχαν σκούρο πράσινο χρώμα και είχαν  ενσωματωμένο το κάθισμα. Τα παιδιά καθόταν επίσης δυο – δυο όπως σήμερα, ή ανά τρία αν ο αριθμός ήταν μεγάλος. Η ενδυμασία ιδίως των κοριτσιών ήταν συγκεκριμένη. Στην έδρα του δασκάλου, δέσποζε το απαραίτητο «εργαλείο μάθησης» η βέργα, από ξύλο αλμυρόδεντρου ή επονομαζόμενης βρεζιάς.

Το 1937, οι μαθητές των Ε΄& ΣΤ΄ τάξεων, πραγματοποίησαν την πρώτη διήμερη εκδρομή τους στη Θεσ/νίκη, πρωτοποριακό εγχείρημα για την εποχή. Συνοδευόμενοι από το δάσκαλό τους κ. Αποστόλου, διανυκτέρευσαν στην πόλη. Στο διάστημα αυτό επισκέφτηκαν πολλά αξιοθέατα της πόλης: Το αεροδρόμιο, το ναό της Αγίας Σοφίας, το Λευκό Πύργο και την παραλία, τα κάστρα κ.α. Όπως μας ανέφερε παλιός μαθητής που συμμετείχε σ’ αυτήν, στην Καμάρα επί της οδού Εγνατίας υπήρχε και τότε (όπως και σήμερα) το βιβλιοπωλείο Παπαχρήστου. Αγόρασε λοιπόν από κει την πρώτη του δερμάτινη μπάλα και η χαρά του ήταν απερίγραπτη.

Οι μαθητές αυτοί το 1937, ήταν και οι τελευταίοι που φοίτησαν στο πρώτο διδακτήριο.

                Το κτίριο αυτό ήταν ξύλινο, μικρό, παλιό και γκρεμίστηκε. Μάλιστα όταν κάποια στιγμή ήρθε Επιτροπή από το Υπουργείο Παιδείας να εξετάσει το κτίριο και δεν το βρήκε, ο τότε Πρόεδρος της Κοινότητας απάντησε σοβαρά ότι «το σχολείο ήταν ανισόρροπο», θέλοντας να πει ετοιμόρροπο. Έτσι το επόμενο έτος (1938), εγκαινιάστηκε και ξεκίνησε να χτίζεται νέο διδακτήριο.

Το νέο Σχολείο βρίσκεται στο κέντρο του χωριού, στο δυτικό μέρος της πλατείας και είναι αυτό που στεγάζεται και λειτουργεί σήμερα το 1^ο Δημ. Σχολ. Κυμίνων. Έχει συνολική έκταση 2.747 τ.μ. και δωρήθηκε στη Σχολική Επιτροπή  από την Κοινότητα Κυμίνων. Χτίστηκε επίσης εξ’ ολοκλήρου με δαπάνες της Κοινότητας. Το ισόγειο με 3 αίθουσες και γραφείο, τελείωσε το επόμενο κιόλας έτος 1939. Ο 1^ος  όροφος με άλλες 3 αίθουσες και γραφείο,  τελείωσε το 1953. Η σκεπή κατασκευάστηκε με τα υλικά της αρχικής του ισογείου, που είχαν φυλαχτεί γι αυτό το σκοπό.

                Τα θεμέλια του νέου κτιρίου ήταν αρκετά ψηλά. Αυτό δε φαίνεται καθόλου σήμερα, γιατί η αυλή μπαζώθηκε αρκετές φορές. Η κεντρική είσοδος είναι σχεδόν στο μέσο του κτιρίου, ενώ έχει και πίσω είσοδο. Κάθε αίθουσα έχει 3 μεγάλα παράθυρα, ενώ οι Α΄ και ΣΤ΄ τάξεις έχουν ακόμα ένα παράθυρο ανατολικά του κτιρίου.

                 

ΜΝΗΜΕΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική,

το σπίτι φτωχικό, στις αμμουδιές του Ομήρου,

μονάχη έγνοια η γλώσσα μου

στις αμμουδιές του Ομήρου…» λέει ο ποιητής.

            Για ένα πρωτάκι όμως, ένα παιδί που «μετρούσε τ’ άστρα» το 1969, δεν υπήρχε γλώσσα επικοινωνίας με ένα πολύ προσφιλές του πρόσωπο, τη γιαγιά του. Την εποχή που στην άλλη άκρη του ωκεανού μετρούσαν όχι τ’ άστρα, αλλά μετρούσαν με τα βήματά τους το φεγγάρι, που ο αστροναύτης έλεγε λόγια σοφά για την περπατησιά του την πρωτόγνωρη (που ήταν το μικρό βήμα ενός ανθρώπου αλλά ένα μεγάλο για την ανθρωπότητα), το πρωτάκι που άρχιζε να καταλαβαίνει τον κόσμο, δεν μπορούσε να συνεννοηθεί με τη γιαγιά του. Η γιαγιά του είχε γεννηθεί το 1894. Δεν είχε όμως μόνη έγνοια της τη γλώσσα όπως ο ποιητής. Κοριτσόπουλο πήγε σχολείο σ’ εποχές γεμάτες αίματα. Δεν ήξερε τι θα πει Ελλάδα, αφού το 1904 ζούσε σε μια αυτοκρατορία που έπνεε τα λοίσθια. Είχε όμως ελληνική ψυχή, όνομα και πίστη, και περίμενε με την οικογένειά της και όλες τις άλλες οικογένειες να περάσει το Ελληνικό (όπως αποκαλούσαν τον ελληνικό στρατό), για να τους απελευθερώσει. Αντί για το Ελληνικό όμως πρόλαβαν κι ήρθανε αλλόγλωσσοι στρατιώτες, μαζί τους και δάσκαλοι εξαρχικοί, που βρέθηκαν να προσφέρουν  «παιδεία» στον τόπο της. Όμως στο σχολείο, παρόλο που είχε ελληνική ψυχή μάθαινε άλλη γλώσσα. Δεν κατάλαβε ότι οι αλλόγλωσσοι δάσκαλοι και στρατιώτες ήθελαν να της πάρουν τη γλώσσα του Ομήρου που μιλούσε στο σπίτι της με την οικογένειά της. Κατάλαβε καλά όμως όταν οι στρατιώτες έπαιρναν τη ζωή απ’ αυτούς που αγωνίζονταν μέσα στη μιζέρια και τα βάσανά τους να κρατήσουν αυτή τη γλώσσα του Ομήρου, γιατί και «τα ονόματά τους που ήταν η ψυχή τους» σύμφωνα μ’ έναν άλλο ποιητή, ήταν ομηρικά : Αθηνά, Λευκοθέα, Σωκράτης, Ηρακλής, Αχιλλέας, Ιδομενέας κλπ.

            Αυτό το κοριτσόπουλο γιαγιά πια, εκείνο το συνηθισμένο γι αυτήν υγρό, γεμάτο κουνούπια καλοκαίρι του 1969, φώναζε το εγγονάκι της στη γλώσσα που της έμαθαν. «Μίλ’ του ντέτι μ’ να μανιάτσκα, σάκας χλέπτσι, σάκας βόντιτσκα;» δηλ. «έλα παιδάκι μου στη γιαγιάκα, θέλεις ψωμάκι, θέλεις νεράκι; » Όχι, μπορεί στη γιαγιά να μην «έδωσαν τη γλώσσα ελληνική», αυτή κράτησε όμως μέσα στην καταιγίδα της Ιστορίας την ελληνική ψυχή της.

                Κι όταν το εγγονάκι της με την παιδική αθωότητα ρώτησε την «τρελή» γιαγιά γιατί μιλάει αυτή τη γλώσσα, εκείνη χαϊδεύοντας στοργικά το κεφάλι του απάντησε σπασμένα στη γλώσσα του Ομήρου, που τόσο πολύ ήθελε να τη μιλάει: «Στο σχολείο μας πήραν με το ζόρι να μάθουμε βουλγάρικα. Μαζί με το δάσκαλο μέσα στην αίθουσα υπήρχε κι ένας στρατιώτης ζωσμένος με φυσέκια κι όπλο».

                Εκεί έμαθε γράμματα η γιαγιά, στο παλιό «ανισόρροπο», ξύλινο σχολείο. Εκεί, «στης Ιστορίας το διάσελο… ».

Οι εισηγητές 

Παπαγεωργίου Παναγιώτα 

Αναστασόπουλος Μανώλης 

Μπαγιώκης Θεόδωρος

(Δ-9, μέχρι τέλος)

* (Δ-1) : Διαφάνεια 1 κλπ

Εργοστάσιο μπισκότων Παπαδοπούλου

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ «ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ»

Οι μαθητές της Δ΄, Ε΄ και ΣΤ΄ του 1^ου Δημοτικού Σχολείου Κυμίνων, στις 27/11/2013, επισκέφτηκαν το εργοστάσιο «Παπαδοπούλου», στο πλαίσιο εκπαιδευτικής επίσκεψης με θέμα τη μεταποίηση, παραγωγή και διάθεση των ελληνικών προϊόντων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Οι μαθητές μας διηγούνται:

“Σήμερα, στην εκδρομή που πήγαμε με τις μεγάλες τάξεις του σχολείου μας, στο εργοστάσιο «Παπαδοπούλου», είδαμε την παραγωγή και την παρασκευή κάθε είδους μπισκότων.

Τα μπισκότα «Παπαδοπούλου» ξεκίνησαν να φτιάχνονται σε εργοστάσιο το 1922 και μέχρι σήμερα συνεχίζουν να φτιάχνουν χιλιάδες μπισκότα.”        

(μαθήτρια της Ε΄τάξης)

“Σήμερα, με το σχολείο μου, επισκεφτήκαμε τη βιομηχανία μπισκότων “Παπαδοπούλου”. Στην αρχή, νόμιζα ότι θα ήταν βαρετά αλλά μόλις μπήκα στο εργοστάσιο άλλαξα γνώμη.

Εντύπωση μου έκαναν οι μεγάλοι φούρνοι, ο τρόπος που ανακατεύεται το ζυμάρι και ο τρόπος που δίνεται το σχήμα στα μπισκότα. Εκεί έμαθα για τη διατροφική αξία των μπισκότων και για τους κανόνες υγιεινής που απαιτούνται, στο χώρο της παραγωγής.

Ήταν μια επίσκεψη που με διασκέδασε πραγματικά και θα μου μείνει αξέχαστη.”

“Η εκδρομή που πήγαμε στα μπισκότα “Παπαδοπούλου” μου άρεσε πολύ γιατί μας έδειξαν πώς να φτιάχνουμε μπισκότα και εμείς, τα υλικά τους, τα μηχανήματα που υπάρχουν σ 'ένα εργοστάσιο και πώς συσκευάζονται τα μπισκότα.

Επίσης μου άρεσαν τα παιχνίδια που παίξαμε με τον “Μπισκοτένιο” και η ιστορία που μας είπε για το μέρος πού πρωτοφτιάχτηκαν τα μπισκότα, πριν γίνουν γνωστά στην Ελλάδα.

Όσα είδαμε με εντυπωσίασαν πάρα πολύ και μου άνοιξαν την όρεξη για μπισκότα!”

(μαθήτρια της Δ΄τάξης). 

Κάλαντα Χριστουγέννων

Τμήμα Ένταξης

Υπό κατασκευή...

Υπό κατασκευή...

Υπό κατασκευή...

Υπό κατασκευή...

Υπό κατασκευή...

Υπό κατασκευή...

Υπό κατασκευή...

Υπό κατασκευή....